Δοκιμή MINI John Cooper Works: Αδιόρθωτα παραδοσιακό

Σε μία εποχή που τα σπορ μικρά έχουν εξαφανιστεί και η αυτοκινητοβιομηχανία δοξάζει το ρεύμα και την πράσινη κινητικότητα, το θερμικό John Cooper Works παραμένει πεισματικά σκληροπυρηνικό.

Του Στέλιου Παππά, Φωτογραφίες: Δημήτρης Μανώλαρος

Υπάρχουν αυτοκίνητα που θες να τα οδηγήσεις για τις επιδόσεις τους και άλλα για τον τρόπο που σου φτιάχνουν τη διάθεση από το πρώτο κλικ της μίζας. Το νέο MINI John Cooper Works ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Φωνάζει παραδοσιακά οδηγοκεντρικό πριν καν κινηθεί, με εκείνο το γνώριμο συνδυασμό compact διαστάσεων και «ετοιμοπόλεμης» στάσης, που υπόσχεται ατελείωτο παιχνίδι. Σε μια εποχή όπου τα πραγματικά hot-hatch βενζίνης, έχουν ξεγραφτεί ακόμη και από τις λίστες των αγνοούμενων, το JCW επιστρέφει επίμονα αναλογικό στα σημεία που μετράει, διατηρώντας ό,τι έκανε τις σπορ εκδόσεις της φίρμας να ξεχωρίζουν. Άμεση απόκριση, τιμόνι-ξυράφι και σασί με «καρτίστικο» χαρακτήρα που σε προκαλεί να το δουλέψεις. Είναι σύγχρονο όπου χρειάζεται, αλλά στον πυρήνα του παραμένει το ίδιο ενθουσιώδες. Και πιθανότατα ένα από τα τελευταία της συνομοταξίας.

Με όλα τα απαραίτητα στοιχεία

Δεν χρειάζεται να είσαι ορκισμένος «μινάκιας» για να ξεχωρίσεις το JCW. Το χαμηλωμένο στήσιμο, οι γεμάτοι θόλοι και οι αναλογίες «κουτιού» με κοντούς προβόλους δημιουργούν τη γνώριμη σιλουέτα, όμως εδώ κάθε λεπτομέρεια έχει πιο επιθετική υλοποίηση. Η μάσκα μεγαλώνει, οι εισαγωγές αέρα με τα ενεργά flaps δηλώνουν ότι κάτι ξεχωριστό κρύβεται από κάτω, τα φρένα γεμίζουν τις ζάντες αλουμινίου και το αμάξωμα κάθεται πάνω στον δρόμο με αυτοπεποίθηση. Μικρό αλλά «γεμάτο», το βλέπεις στατικά και ξέρεις πως θα είναι σβέλτο σε κάθε αλλαγή κατεύθυνσης.

Ένα χαρακτηριστικό σημείο το οποίο όμως στη σημερινή υλοποίηση έχει διχάσει κοινό και συναδέλφους είναι η κεντρική απόληξη εξάτμισης. Κι αυτό γιατί για πρώτη φορά, η διπλή «μπούκα» έδωσε τη θέση της σε μία μονή που, κατά την ταπεινή μου άποψη χαρίζει ένα πιο αγωνιστικό DNA. Άλλοι εδώ στο γραφείο δεν συμφώνησαν, αλλά το γούστο είναι υποκειμενικό. Λιτή αλλά ευδιάκριτη εμφανισιακά, αρκεί μια ματιά για να καταλάβεις ότι αυτό είναι το «σωστό» Cooper. Οι επιλογές διχρωμίας, οι ρίγες, τα καπάκια καθρεπτών και τα JCW λογότυπα επιτρέπουν εξατομίκευση χωρίς υπερβολές. Το αποτέλεσμα δεν είναι κραυγαλέο, αλλά όσο αθλητικό χρειάζεται. Η σοβαρότητα που επιβάλει ένα hot-hatch με πιο premium καταβολές όπως το MINI, αλλά με την απαραίτητη δόση «αλητείας» που επιβάλλει ένα τέτοιο μοντέλο.

Ξεχωριστό αλλά όχι αρκετά

Ανοίγεις την πόρτα και πέφτεις σε έναν χώρο που καταφέρνει να είναι μίνιμαλ και ταυτόχρονα θεατρικός. Η μεγάλη, στρογγυλή OLED οθόνη στο κέντρο είναι ένα design statement από μόνη της. Καθαρά γραφικά, άμεση απόκριση, παιχνιδιάρικα animation και λογική δομή με τα προγράμματα οδήγησης που έχουμε γνωρίσει και στα υπόλοιπα MINI τελευταίας γενιάς («Core», «Green», «Go-Kart» κ.λπ.) να αλλάζουν όχι μόνο χρώματα και ήχο αλλά και το «skin» του μενού. Οι διακόπτες τύπου toggle παραμένουν εκεί που τους θες (εκκίνηση, επιλογές οδήγησης, χειρόφρενο), για να μη χάνεσαι σε υπομενού όταν βιάζεσαι. Αν και ένα μοντέλο σαν αυτό, είναι κρίμα να μην εφοδιάζεται και με ένα παραδοσιακό χειροκίνητο χειρόφρενο…

Η συναρμολόγηση είναι στιβαρή, με τα υλικά έχουν υφή και υπόσταση. Ύφασμα στο ταμπλό, επενδύσεις με σωστό κόψιμο, ραφές που δεν «φωνάζουν» αλλά δένουν το σύνολο. Τα σπορ καθίσματα του JCW προσφέρουν πλαϊνή στήριξη που σε κρατά όταν ο ρυθμός ανέβει, αν και μία ελαφρώς καλύτερη στήριξη στο ύψος των ώμων θα βελτίωνε την κατάσταση τόσο πρακτικά, όσο και αισθητικά. Παρ’ όλα αυτά, δεν τιμωρούν σε καθημερινή χρήση, κάτι που βοηθά ώστε να μην αποκτήσει το αυτοκίνητο τον τίτλο του “weekend car”. Η θέση οδήγησης είναι όσο χαμηλή πρέπει για να νιώσεις μέρος του αυτοκινήτου, αν και νιώθεις πως κάθεσαι μερικούς πόντους ψηλότερα σε σχέση με το προηγούμενο JCW. Στοιχείο που έχει να κάνει με την προσπάθεια των μηχανικών να κάνουν το μικρό hot-hatch πιο user-friendly. Με την ίδια λογική, μελετημένη είναι και η εργονομία, με το τιμόνι να έρχεται μεν κοντά στο στήθος για όταν το κλίμα θα γίνει πολεμικό, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και αρκετοί χώροι αποθήκευσης για τα μικρο-αντικείμενα που κουβαλάμε συνήθως στην τσέπη.

Κάποιες λειτουργίες του κλιματισμού εξακολουθούν να απαιτούν είσοδο στο κεντρικό μενού, όμως η καμπύλη εξοικείωσης είναι μικρή. Το ηχοσύστημα (ιδίως με το Harman/Kardon του προαιρετικού εξοπλισμού) γεμίζει τον μικρό όγκο του εσωτερικού με ποιοτικό ήχο και ένταση. Το μόνο που θα θέλαμε; Πιο λεπτή στεφάνη στο τιμόνι. Η τωρινή, χάρη στη συγγένεια της με τα μοντέλα της BMW, είναι «παχουλή» για τα γούστα μας και αφαιρεί λίγο από την αίσθηση που φτάνει στα χέρια του οδηγού. Ευτυχώς το JCW ανακτά έδαφος σε σχέση με τα απλά S, μιας και εδώ υπάρχει η δυνατότητα χειροκίνητης λειτουργίας για το κιβώτιο, με τα απαραίτητα paddles πίσω από το τιμόνι. Στοιχείο που κοστίζει υπερβολικά στο απλό S.

Από πλευράς χώρων, πρέπει να θυμόμαστε ότι το JCW παραμένει ένα τρίθυρο (απίστευτο εν έτη 2025) σπορ hatchback με σαφή προσανατολισμό στον οδηγό. Μπροστά θα βολευτείς εύκολα με σωστό εύρος ρυθμίσεων σε καθίσματα/τιμόνι. Πίσω, οι ενήλικες θα βρουν περιορισμένο χώρο για γόνατα και κεφάλι στις μεγάλες αποστάσεις. Παραδοσιακά MINI… Το πορτμπαγκάζ των 210 lt είναι μικρό για οικογενειακές ανάγκες, αλλά επαρκεί για δύο σακίδια και τα καθημερινά. Αυτή είναι η φύση του αμαξώματος και δεν προσπαθεί να σε πείσει για κάτι διαφορετικό.

Στον εξοπλισμό ενεργητικής ασφάλειας, συναντάς σύγχρονα συστήματα υποβοήθησης (προειδοποιήσεις, υποβοήθηση λωρίδας, αυτόματο φρενάρισμα, προσαρμοζόμενο cruise σε πακέτα) χωρίς να αλλοιώνεται ο οδηγικός διάλογος. Τα ηλεκτρονικά κρατούν διακριτική στάση όταν τα θέλεις σε ρυθμό και στέκονται ουσιαστικός σύμμαχος όταν το ζητήσεις. Όπως πρέπει δηλαδή.

Τσαμπουκάς σε κάθε πάτημα

Σε σπορ μοντέλα όπως το JCW, δεν είναι μόνο η απόλυτη απόδοση στο όριο που σε κάνει να καταλαβαίνεις τι κρύβεται κάτω από τις λαμαρίνες. Είναι και πιο μικρές λεπτομέρειες, ακόμη και μέσα στα μποτιλιάρισμα της Αθήνας. Πως ας πούμε θα πεταχτεί προς τα εμπρός με τσαμπουκά και νεύρο σε κάθε πιο βαθύ πάτημα του γκαζιού, με το σφύριγμα και αντίστοιχα τη βαλβίδα ανακούφισης της τουρμπίνας στο άσε, να το συνοδεύει. Για αυτό οφείλεται ο 2λιτρος, τετρακύλινδρος turbo (σειράς B48), που βρίσκεται κάτω από το καπό. Αποδίδει 231 PS και 380 Nm, με τις μεσαίες είναι ένα από τα δυνατά του χαρτιά, ενώ η απόκριση σε βάζει εύκολα σε πιο μαχητικό κλίμα, με την αμεσότητα της. Στο 0-100 km/h γράφει 6,1 s και συνεχίζει ως τα 250 km/h (ηλεκτρονικά περιορισμένα). Ο χαρακτήρας του μοτέρ είναι ουσιαστικός. Δεν έχει «σπινθηροβόλα» κορύφωση ψηλά, αλλά τραβά από χαμηλά, βρίσκεται στο στοιχείο του ανάμεσα στις 3.000-5.500 rpm και σου επιτρέπει να εκτοξεύεσαι από στροφή σε στροφή, χωρίς να κυνηγάς μόνιμα τον κόφτη.

Το κιβώτιο είναι 7τάχυτο DCT. Ναι, δεν υπάρχει χειροκίνητο κι αυτό είναι το μοναδικό πραγματικά «παραδοσιακό» στοιχείο που λείπει από το πακέτο. Άντε και το χειρόφρενο που αναφέραμε νωρίτερα. Η καλή είδηση είναι ότι πρόκειται για ένα σχετικά άμεσο σε ρύθμιση 7άρι. Ανεβάζει γρήγορα, κατεβάζει με συνέπεια αν και θα διστάσει στο οριακό και διαθέτει «boost downshift» λογική που σε πετά στο ωφέλιμο εύρος όταν κρατάς το αριστερό paddle. Σε χαλαρό ρυθμό δουλεύει άψογα, ενώ στο σπορ πρόγραμμα αποκρίνεται με νεύρο, κρατώντας πεισματικά μία σχέση κάτω ακόμα και στην αυτόματη λειτουργία, ώστε ο 2λίτρος να βρίσκεται μέσα στο φάσμα του.

Ο ήχος; Μέσα στην καμπίνα δουλεμένος αρκετά ώστε να συνοδεύει το πρόγραμμα «Go-Kart» με σπορ ενίσχυση από τα ηχεία, μιας και τα φίλτρα μικροσωματιδίων δεν επιτρέπουν και πολύ ελευθερία στο σύστημα εξαγωγής. Υπάρχουν φάσεις που γίνεται αισθητό ότι είναι ψεύτικος – ειδικά όταν κάνει σκασίματα από τα ηχεία – αλλά γενικότερα εκεί που μετράει, θα σε βάλει στο σωστό κλίμα. Απ’ έξω τα πράγματα είναι αρκετά πιο συγκροτημένα, με το στιγμιαίο μαρσάρισμα στην εκκίνηση να είναι ίσως η πιο ξεκάθαρη ένδειξη για την ισχύ που κρύβει το καπό με τις κόκκινες ρίγες.

Απρόσμενα πολιτισμένη καθημερινότητα

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσαι το πόσο πολιτισμένο μπορεί να γίνει στην πόλη. Το DCT ξεκινά ομαλά, το start/stop είναι άμεσο, η μόνωση σε σταθερή πορεία είναι επαρκής και η ανάρτηση, παρά τη σκληρότητα, σε αστικό ρυθμό δεν «παραμορφώνει» υπερβολικά την εμπειρία. Για κατανάλωση, σε ήπια χρήση και μικτές συνθήκες είναι ρεαλιστικό να βλέπεις μέσους όρους περί τα 7,5-8 lt/100 km όταν δεν το κυνηγάς, που για δυνατό 2λιτρο και αυτό το στήσιμο είναι αποδεκτό. Όταν ανοίξεις, το νούμερο σκαρφαλώνει στα 11-12 lt/100km. Θόρυβος κύλισης εμφανίζεται σε τραχιές επιφάνειες, αλλά δεν είναι ενοχλητικός σε σταθερό ρυθμό στην εθνική. Το προφίλ του αυτοκινήτου δεν είναι «άνεση πρώτα», αλλά οδηγική εμπειρία. Κι αυτό το ξέρεις από πριν.

The whole point

Η ουσία του JCW είναι απλή και διαχρονική. Ότι βρίσκεται στο στοιχείο του όταν στρίβει και αλλάζει κατεύθυνση με χιλιόμετρα. Το μπροστινό «δαγκώνει» την άσφαλτο και το τιμόνι ακούει στις εντολές των χεριών σαν να υπάρχει μία παραπάνω σύνδεση από την αφή. Είναι γρήγορο γύρω από το κέντρο του και με την αδράνεια να είναι μικρή για τα σημερινά δεδομένα χάρη στα 1.330 kg, το MINI μένει πιστό στην αμεσότητα που χαρακτήριζε τους προγόνους του. Ίσως όχι στον υπερθετικό βαθμό που μας είχε συνηθίσει, αλλά παραμένει σίγουρα πιο ζωντανό από τα δεδομένα της υπόλοιπης αγοράς. Η πρώτη εντύπωση που δημιουργείται είναι η σωστή: «σφιχτό και ετοιμοπόλεμο». Και είναι. Σε καλή άσφαλτο, το αυτοκίνητο μοιάζει να λειτουργεί στο βέλτιστο όταν ισορροπεί μεταξύ καθαρής γραμμής και γλιστρήματος. Παίρνει κλίση όσο χρειάζεται, «κλειδώνει» την πορεία που θα χαράξει με το φρένο στο turn-in, το πίσω ελαφρώνει για να βοηθήσει να στρίψει με όσο το δυνατόν λιγότερο τιμόνι, ζητάει γκάζι στην έξοδο και ανταμείβει με εκείνο το «αλήτικο» τράβηγμα του τιμονιού όταν το turbo φουσκώνει και το διαφορικό ψάχνει πρόσφυση. Ζωντανό και συμμετοχικό, χωρίς φίλτρα.

Σε πιο «ζόρικες» επιφάνειες, η ζυγαριά μεταξύ σπορ-άνεσης γέρνει ξεκάθαρα προς το πρώτο. Η απόσβεση είναι σκληρή στην επαναφορά, κρατά το αμάξωμα ακέραιο και δεν του επιτρέπει να «ρολάρει» με το ανάγλυφο. Έτσι, πάνω σε αλλεπάλληλες εγκάρσιες ανωμαλίες, θα σε αναγκάσει να χαμηλώσεις ρυθμό. Σταθερότητα υπάρχει, έλεγχος υπάρχει, αλλά σου χαλάει τη ροή λίγο περισσότερο απ’ όσο ίσως θα ήταν το ιδανικό. Η λύση δεν είναι να το «χαρίσεις». Είναι να του δώσεις καλή άσφαλτο και καθαρές εντολές, τότε απογειώνεται. Στο φρενάρισμα-στρίψιμο-άνοιγμα γκαζιού, το JCW συνεχίζει να αποτελεί σχολείο μικρού, γρήγορου προσθιοκίνητου και το κάνει με χαμόγελο.

Τα φρένα έχουν δύναμη και αντοχή, με το πεντάλ αρχικά να φαίνεται μαλακό αλλά γρήγορα βρίσκεις το σημείο με το δάγκωμα που ψάχνεις. Το ESP, είναι ένα από τα ελάχιστα πλέον που στη θέση Sport Plus θα σε αφήσει να παίξεις με την ουρά χωρίς όμως να σε αφήνει να «υπερβάλεις». Αν η οδήγηση είναι καθαρή, μπορεί να χαλαρώσει αρκετά, επιτρέποντας μικρές γωνίες στην είσοδο που σε βοηθούν να στρίψεις με το πίσω μέρος. Στη θέση DSC OFF πάλι, το MINI JCW θυμάται τα γονίδια που έφερναν όλους τους προγόνους του στα συγκριτικά για το αυτοκίνητο της χρονιάς, απέναντι σε supercars 500 και 600 ίππων. Σε γλιστερή άσφαλτο, το 3-θυρο πυραυλάκι αν ξέρεις να το κουμαντάρεις, θα σε ανταμείψει με θεαματικές γωνίες και πλαγιολισθήσεις που σε φωτογραφίες θα μπορούσαν να έχουν γίνει και από κάτι πισωκίνητο. Σε γρήγορο ρυθμό όμως δεν είναι μόνο παιχνίδι και πλάκα. Κουβαλάς λίγο φρένο μέσα στο apex, το MINI γυρίζει γλυκά, στρίβεις με το τιμόνι ευθεία –ίσως και με ελαφρώς ανάποδο- και η έξοδος γίνεται με το γκάζι βιδωμένο στη μοκέτα. Δεν είναι «λύσσα», είναι ρυθμός. Μοναδική, μικρή παραφωνία είναι ότι όταν φτάνει στα 8+/10, ένα κλικ περισσότερη πρόσφυση από το μπροστινό στην είσοδο θα το θέλαμε, αλλά δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται με τη σωστή επιλογή γόμας.

Λεπτομέρειες που μετράνε

Το MINI δίνει περιποιημένες λεπτομέρειες για όσους μπαίνουν βαθιά στο «μικρό-γρήγορο» σχολείο. Οι λειτουργίες οδήγησης δεν αλλάζουν μόνο γραφικά. Αλλάζουν όντως παραμέτρους απόκρισης γκαζιού/κιβωτίου και χαλαρώνουν το ηλεκτρονικό δίχτυ όταν θελήσεις να δουλέψεις το πλαίσιο. Τα paddles έχουν κλικ που σε ικανοποιεί, το φρένο αντέχει διαδοχικά φρεναρίσματα χωρίς να σηκώνει τα χέρια μετά από 10 στροφές, η θερμοκρασία λαδιού ανεβαίνει/πέφτει γρήγορα, οπότε δεν σε κρατά «δέσμιο» ανάμεσα στα γρήγορα κομμάτια.

Ακόμη, η θέση του οδηγού επιτρέπει πολύ καλό έλεγχο σώματος (αγκαλιάζει σωστά κυρίως τον κορμό), οπότε δεν «κολυμπάς» στο κάθισμα όταν αρχίσεις να το δουλεύεις. Ο λεβιές δεν πιάνεται — γιατί δεν υπάρχει—, αλλά ο μίνι επιλογέας του αυτόματου είναι στη σωστή θέση και δεν αποσπά.

Τι πραγματικά αγοράζεις

Αγοράζοντας το JCW, δεν αγοράζεις μόνο νούμερα. Αγοράζεις ένα τεράστιο heritage οδηγοκεντρικού DNA. Ένα πλαίσιο που ζει από την αμεσότητα. Ένα τιμόνι που θέλει λεπτές κινήσεις και στο ανταποδίδει με ακρίβεια. Ένα σύνολο που πάνω σε καλό δρόμο μετατρέπει κάθε στροφή σε μικρό event. Κι ένα αυτοκίνητο που παρά την ψηφιακή του πρόοδο, δίνει ακόμα μηχανική χαρά στον παραδοσιακό petrolhead που θρηνεί το «μύτη-τακούνι» κάθε φορά που μπαίνει σε αυτόματο.

Ναι, η απουσία του χειροκίνητου είναι αισθητή. Ναι, η ανάρτηση σε σπασμένες ασφάλτους θα σε ταλαιπωρήσει αν έχεις κακομάθει σε μαλακά set-up. Αλλά το DNA του JCW παραμένει ατόφιο. Πρόκειται για το αυτοκίνητο που δεν φοβάται να είναι πάντα σπορ, όχι μόνο όταν το βάζεις στο «Sport». Και αυτό, το 2025, έχει αξία.

Το νέο MINI John Cooper Works είναι ακριβώς αυτό που ήλπιζες και που φοβόσουν ότι ίσως δεν θα ήταν πια. Μια σπάνια, αυθεντική, μικρή βενζινοκίνητη μηχανή οδήγησης. Όχι αψεγάδιαστο, ούτε παντού άνετο. Όχι για όλους. Αλλά σωστό εκεί που έχει σημασία. Στις καλές επιφάνειες είναι εντυπωσιακό σε ρυθμό και στις μέτριες θέλει λίγη προσοχή και έμπειρα χέρια. Στον τρόπο που «μιλάει» όμως, παραμένει MINI όπως το μάθαμε. Τοποθετείς το μπροστινό με φρένο, κουβαλάς χιλιόμετρα στην κορυφή, πατάς νωρίς και το αυτοκίνητο βγαίνει με ζωντάνια. Αν αυτό σου ακούγεται σαν γνώριμη περιγραφή από τα παλιά, τότε ξέρεις ήδη γιατί το θες.

Και γι’ αυτό το JCW ξεχωρίζει σήμερα. Γιατί δεν παριστάνει κάτι άλλο. Σε μια αγορά που μετασχηματίζεται, παραμένει αδιόρθωτα οδηγοκεντρικό. Δεν είναι απλώς «άλλο ένα γρήγορο MINI». Είναι ένα από τα τελευταία που επιμένουν να βάζουν πρώτα την αίσθηση. Αν το ζητούμενο είναι να θυμηθείς πόσο όμορφο μπορεί να είναι το απλό τρίπτυχο τιμόνι–φρένο–γκάζι, το John Cooper Works θα στο θυμίσει με τον πιο ειλικρινή τρόπο. Και θα σε κάνει να θες άλλη μια διαδρομή «για να το εμπεδώσεις καλύτερα». Σίγουρο; Όχι. Αναγκαίο; Ναι.