Ό,τι είναι η Route 66 για τη Βόρεια Αμερική, είναι η Ruta 40 για τη Νότια. Αν θέλεις να διασχίσεις όλη την Αργεντινή απ’ άκρη σ’ άκρη, αυτό είναι το απόλυτο roadtrip.
φωτογραφίες: Άκης Τεμπερίδης, Βούλα Νέτου
Αγαπώ την Αργεντινή όσο λίγες χώρες στον κόσμο. Τους Αργεντινούς κυρίως, γι’ αυτό που είναι. Πρόσχαροι, εκφραστικοί, έξω καρδιά. Είχα βρεθεί εδώ τρεις φορές για τον αγώνα του WRC -στην περιοχή της Κόρδοβα πάντα- και άλλες δύο φορές το 2010: την πρώτη για να καλύψω το ράλλυ Dakar με δημοσιογραφικό Amarok σε αποστολή της Volkswagen και πέντε μήνες αργότερα με το Land Rover μας. Διασχίσαμε τότε την Παταγονία, φτάσαμε στην Ουσουάγια και μετά οδηγήσαμε προς το βόρειο άκρο της χώρας, μέχρι τους καταρράκτες Ιγκουαζού. Αυτή τη φορά μπήκαμε στην Αργεντινή από τον βορειοδυτικότερο συνοριακό της σταθμό με τη Χιλή – από τη θέση Χάμαστα 4.100 μέτρα.
Τα διαβατήρια σφράγισε μία άπειρη, αλλά κουκλάρα αστυνομικός, η οποία δεν ήξερε ότι το Hellas στο διαβατήριο σημαίνει Grecia. Μας καθυστέρησε λίγο, αλλά χαλάλι. Από τα σύνορα πήραμε τον κατηφορικό δρόμο προς Χουχούι και Σάλτα και μετά από μήνες ψηλά στις Ανδεις πάθαμε σοκ με τη ζέστη κάτω από τα χίλια μέτρα υψόμετρο. Στη Σάλτα φτάσαμε λίγο πριν την Πρωτοχρονιά και καθώς ήμασταν αρκετά κουρασμένοι, νοικιάσαμε το φτηνότερο δωμάτιο που βρήκαμε στο Airbnb για λίγες μέρες. Αξιζε τον κόπο, μιας και η πόλη είναι πραγματικά «la linda» -όπως την αποκαλούν-, «η όμορφη». Με νεοκλασική αρχιτεκτονική, ζωντανούς πεζοδρόμους και άφθονες πλατείες, είναι ιδανική για βόλτες. Αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά, κινήσαμε για να διασχίσουμε τη Ruta 40 (Ρούτα Κουαρέντα), τον μακρύτερο δρόμο της Αργεντινής. 5.200 χιλιόμετρα συνολικά, από τα σύνορα με τη Βολιβία μέχρι το Ρίο Γκαγιέγκος, παράλληλα με την οροσειρά των Ανδεων.
Τρεις εβδομάδες πριν μπούμε στην Αργεντινή, τη διακυβέρνηση είχε αναλάβει ένας 53χρονος πανεπιστημιακός οικονομολόγος, ο Javier Milei. Ο «τρελός» -«el loco»
-, όπως τον αποκαλούν εδώ, λόγω της συχνά ακραίας διαλεκτικής του που παραπέμπει στους Trump και Bolsonaro, είναι ένας αουτσάιντερ της πολιτικής. Κατάφερε να πάρει ποσοστό 55% στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών και να κυβερνήσει με μία μάλλον δεξιά, φιλελεύθερη ατζέντα, η οποία αυτή την εποχή φαίνεται ως η μόνη που μπορεί να βγάλει την Αργεντινή από μία χρόνια οικονομική κρίση, με τριψήφια ποσοστά πληθωρισμού και ένα 40% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας. Εχει δύσκολο δρόμο μπροστά του ο Milei, καθώς διατηρεί πολύ μικρά ποσοστά βουλευτών και γερουσιαστών στο Κογκρέσο και η ατζέντα του είναι ιδιαίτερα ριζοσπαστική. Μετά από μία προεκλογική εκστρατεία με σύμβολο το αλυσοπρίονο, τις πρώτες μέρες διακυβέρνησής του ο Milei έκοψε 5.000 κυβερνητικές θέσεις εργασίας, συγχώνευσε διάφορα υπουργεία και παρουσίασε ένα πρόγραμμα περικοπών στον δημόσιο τομέα, ιδιωτικοποιήσεων κρατικών φορέων και περιορισμού εργασιακών δικαιωμάτων, το οποίο βρίσκεται ήδη στα χέρια της Δικαιοσύνης. Ανάμεσα στους στόχους του Αργεντινού προέδρου είναι το κλείσιμο της κεντρικής τράπεζας, η κατάργηση του πέσο και η υιοθέτηση του δολαρίου ως επίσημου νομίσματος. Φυσικά, ήδη πολύς κόσμος βγαίνει στους δρόμους και διαμαρτύρεται, όπως μπορείτε να δείτε και από αυτή τη διαδήλωση καλλιτεχνών και αριστερών οργανώσεων στη Μεντόσα.
Αργεντίνικη Σιέστα
Γνωρίζαμε ότι στην Αργεντινή θα χρειαζόμασταν δολάρια σε μετρητά, ώστε να τα αλλάζουμε με το τοπικό πέσο στην ημιεπίσημη ισοτιμία blue dollar. Γερμανοί ταξιδιώτες μάς είχαν πει ότι με πιστωτική κάρτα ισχύει η παράλληλη ισοτιμία, οπότε ευησυχαστήκαμε. Ομως στη Σάλτα, όλα τα ATM είχαν στερεύσει από χρήμα μέσα στις γιορτές, παρότι είχαν όριο ανάληψης15-20 ευρώ, κι εμείς χρειαζόμασταν μετρητά για το δωμάτιο και το πάρκινγκ. Το ένα και μοναδικό cajero (ΑΤΜ) που διέθετε χρήματα μας χρέωσε οκτώ ευρώ για ανάληψη είκοσι, δηλαδή επιβάρυνση 40%. Οπότε φύγαμε άφραγκοι και κάπως αγχωμένοι για το αν θα χρειαζόταν να πληρώσουμε διόδια με μετρητά. Τουλάχιστον, όλα τα πρατήρια καυσίμου δέχονταν κάρτα, όπως και τα μίνι μάρκετ, οπότε δεν θα μέναμε νηστικοί ή χωρίς καύσιμο. Κι έτσι, στην πόλη Καφαγιάτε, η οποία είναι γνωστή για τα κρασιά της, πήραμε τον περίφημο δρόμο, περίπου στο χιλιόμετρο 4.300. Την ίδια νύχτα, η τιμή του diesel ανέβηκε από 685 σε 860 πέσος, οπότε πήραμε το μάθημα του να ταξιδεύεις σε χώρα με καλπάζοντα πληθωρισμό. Να πω ότι τρεις εβδομάδες πριν φτάσουμε στην Αργεντινή, η φρέσκια κυβέρνηση του Javier Milei είχε υποτιμήσει το πέσο κατά 50%: από 365 το δολάριο σε 800.
Από το Καφαγιάτε, τα πρώτα 1.000 χιλιόμετρα μέχρι τη Μεντόσα είναι μάλλον βαρετά. Ατέλειωτες ευθείες, άγονο περιβάλλον ερήμου και ισχυροί άνεμοι. Στην κοίτη κάποιου ποταμού υπάρχει πάντα ένα χωριό ή μια μικρή πόλη, αδιάφορη αρχιτεκτονικά και έρημη συνήθως. Γενικότερα δεν υπάρχει πρόβλημα να παρκάρεις και να κοιμηθείς δωρεάν, είτε πρόκειται για βενζινάδικο είτε για κάποια πλατεία ή δημοτικό πάρκο. Πέρασαν όμως τρεις μέρες για να καταλάβουμε ότι τα πάντα – μα ακόμη και τα σούπερ μάρκετ- κλείνουν από τη 1:00 έως τις 5:00 μ.μ. Αυτή είναι η αργεντίνικη σιέστα. Από το απόγευμα μόνο και μέχρι να νυχτώσει, ζωντανεύουν και πάλι τα πράγματα.
Η άγρια δύση
Φτάσαμε στη Μεντόσα για να μείνουμε δύο μέρες και τελικά μας κράτησε μία εβδομάδα. Σε μια αλάνα δίπλα στον τερματικό σταθμό του ηλεκτρικού, δέκα λεπτά με τα πόδια από το κέντρο, παρέα με διάφορους ταξιδιώτες με βανάκια από την Αργεντινή και τη Βραζιλία. Η Μεντόσα είναι μία Θεσσαλονίκη χωρίς θάλασσα. Κομψότατη, γεμάτη μεγαζιά, εστιατόρια και ωραίο κόσμο. Ιταλίδα στην ψυχή, αν κρίνουμε από τις πιτσαρίες, τις τζελατερίες και τα καφέ στο κέντρο, και με εξαιρετικές κάβες, μιας και είναι η κρασομάνα όλης της Αργεντινής. Σε υψόμετρο από 700 έως 1.200 μέτρα υπάρχουν πάνω από 1.800 επώνυμα αμπέλια που παράγουν το 75% του κρασιού της χώρας. Σε διάφορες ποικιλίες, με δημοφιλέστερη τη γαλλική Malbec.
Νότια της Μεντόσα, το τοπίο αργά αλλά σταθερά αλλάζει και οι πόλεις που συναντάς θυμίζουν κάτι μεταξύ Τέξας και αμερικανικής Δύσης. Εουχένιο Μπούστος, Μαλάργκουε, Μπούτα Ρανκίλ και Τσος Μαλάλ είναι πόλεις άγνωστες σ’ εμάς, καθώς φτιάχτηκαν από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά για να στεγάσουν εργάτες ορυχείων, πετρελαιοπηγών ή κτηνοτροφικών μονάδων. Αργεντίνικο Φαρ Ουέστ. Απορείς πώς ζουν και ευημερούν σε αυτή την περιοχή οι άνθρωποι, κι όμως οι Αργεντίνοι ξέρουν να περνούν καλά παντού και πάντα. Φτιάχνουν μεγάλες παρέες και κάθε απόγευμα κατακλύζουν πάρκα, κάμπινγκ ή κοίτες ποταμών, ψήνουν κρέατα για ώρες (το περίφημο «ασάδο») πίνοντας yerba mate -το παραδοσιακό ρόφημά τους- και μπίρες, παίζουν μπάλα με τα παιδιά τους και είναι πάντα ανοιχτόκαρδοι, φιλόξενοι και -ναι- φιλότιμοι, παρότι βρίσκονται σε μία μόνιμη οικονομική κρίση εδώ και δεκαετίες. Ειδικά αυτή την εποχή που ήταν κλειστά τα σχολεία και όλοι έκαναν διακοπές, βρίσκαμε ζωή στα πιο απομακρυσμένα μέρη.
Επιτέλους Παταγονία
Συνεχίζοντας προς τα νότια κάναμε διάφορες παρακάμψεις προς τις Ανδεις, φτάνοντας στα σύνορα με τη Χιλή. Συγκρατήστε το χωριό Κοπάουε. Εκεί θα βρείτε τις καλύτερες ίσως ιαματικές πηγές της Νότιας Αμερικής, σε υψόμετρο 2.000 μέτρων. Στη συνέχεια επιστρέψαμε στον RN40 και από το Λας Λάχας ανηφορίσαμε προς ένα ακόμη πέρασμα των Ανδεων για να φτάσουμε στη λίμνη Αλουμινέ και το γραφικό θέρετρο Βίγια Πεουένια. Εκεί πλέον αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην Παταγονία, αν και για εμάς ήταν σαν να τηλεμεταφερθήκαμε στην Κεντρική Ευρώπη. Πολύ πράσινο, πεύκα και έλατα, ποτάμια που ρέουν από παντού και μία κρυστάλλινη λίμνη ιδανική για κολύμπι ή κανό-καγιάκ. Και στον ποταμό Αλουμινέ κάναμε ράφτινγκ, ένα χαπάκι φυσικής αδρεναλίνης που πάντα σε ανανεώνει.
Η RN40, γνωστότερη ως Ruta 40, ξεκινά από το νότιο άκρο της Αργεντινής, το Ρίο Γκαγιέγκος, και καταλήγει μετά από 5.224 χιλιόμετρα στη Λα Κιάκα, στα σύνορα με τη Βολιβία. Αρχισε να κατασκευάζεται το 1935 για να εξυπηρετήσει τα ορυχεία στην ανατολική πλευρά των Ανδεων. Σήμερα είναι άσφαλτος στο μεγαλύτερο μέρος του και περνά από 21 εθνικά πάρκα και έντεκα νομούς της χώρας, συνδέοντας 27 περάσματα των Ανδεων.
Λίγο πιο νότια, στο δρόμο προς Χουνίν ντε λος Ανδες, διασταυρωθήκαμε για πρώτη φορά μετά την έρημο Ατακάμα με τη διαδρομή του πρώτου The World Offroad. Το 2010 είχαμε «κατηφορίσει» από την πλευρά της Χιλής και η πρώτη πόλη στην Αργεντινή ήταν το Χουνίν, η «πρωτεύουσα της πέστροφας», όπως την αποκαλούν, με έντονη παρουσία της φυλής ιθαγενών Μαπούτσε. Κοιμηθήκαμε όπως και τότε μπροστά στο ποτάμι, μόνο που ήταν χειμώνας και τώρα καλοκαίρι, οπότε η πόλη έσφυζε από ζωή, με μουσικές εκδηλώσεις κάθε βράδυ στην «Κοστανέρα», τον παραποτάμιο πεζόδρομο. Το να βρίσκεσαι σε κάποιο μέρος για δεύτερη φορά, πόσω μάλλον όταν είναι τόσο μακρινό και έχεις οδηγήσει μήνες για να φτάσεις, είναι ένα ζεστό συναίσθημα. Και ένα παιχνίδι με τη μνήμη σου.
Δυστυχώς, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ξεχνάει πολλά, ειδικά όταν έχει κορεστεί από παραστάσεις, σαν σκληρός δίσκος. Μόνο οι φωτογραφίες τον κρατούν σε επαφή με το παρελθόν, γι’ αυτό κι εμείς ανατρέχουμε πίσω στο 2007 με 2010, όποτε επιστρέφουμε κάπου. Για παράδειγμα, δεν θυμόμουν τη γραφική διαδρομή των επτά λιμνών, 110 χιλιόμετρα από το Σαν Μαρτίν ντε λος Ανδες μέχρι τη Βίγια λα Ανγκοστούρα, δύο από τα πιο δημοφιλή θέρετρα της Παταγονίας, στα σύνορα με τη Χιλή. Και από το Μπαριλότσε -άλλα 80 χιλιόμετρα πιο νότια- θυμόμουν μόνο τις σοκολάτες και την αλπική αρχιτεκτονική. Είχα ξεχάσει πού είχαμε μείνει, πού είχαμε φάει, τους ντόπιους με τα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου στην κεντρική πλατεία, ακόμη και το ότι βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Ναουέλ Ουάπι. Σαν να πηγαίναμε για πρώτη φορά. Και έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για να φτάσουμε στο «τέλος του κόσμου», όπως αποκαλούν εδώ την Ουσουάγια. Συνεχίζουμε λοιπόν το ταξίδι μας προς τη Γη του Πυρός από τη δυτική πλευρά των Ανδεων, από την περίφημη «Καρετέρα Αουστράλ», τον πιο γραφικό δρόμο της Χιλής…
Διαδρομή χάρτη
3.760 χλμ.
Όλες οι ειδήσεις
Σκληρή ανακοίνωση ΣΕΑΑ για το Κινούμαι Ηλεκτρικά – Δεν προχωρούν οι επιδοτήσεις
Skoda Epiq: Το νέο μικρό ηλεκτρικό τσέχικο SUV με τιμή 25.000€
Η νέα Porsche Taycan Turbo GT «σαρώνει» σε Laguna Seca και Nürburgring
