Η Daytona SP3 δημιουργήθηκε για να αναβιώσει τα ένδοξα sport πρωτότυπα της δεκαετίας του ’60. Ένα μοναδικό, ιδιαίτερα προηγμένο τεχνολογικά αυτοκίνητο, με τον αθάνατο V12 κινητήρα με 840 ατμοσφαιρικούς ίππους στο κέντρο. Τα μυστικά της σπάνιας αυτής Ferrari μας αποκαλύπτει ο σχεδιαστής της Flavio Manzoni.
Tου Andrea Stassano, Aπόδοση: Άκης Τεμπερίδης, Lexartis Φωτογραφίες: Alberto Dedè
Τη δημιουργία της Daytona SP3 την απαίτησαν οι ίδιοι οι πελάτες της Ferrari. Όμως ο Flavio Manzoni μαζί με την ομάδα σχεδιαστών του ήταν αυτοί που έκαναν το όνειρο πραγματικότητα. Δύο μήνες μετά την πρώτη παρουσίαση της τελευταίας δημιουργίας που ανήκει στην εκλεκτή οικογένεια μοντέλων Icona, η οποία απευθύνεται στους πιο εκλεκτούς πελάτες του Μαρανέλο και αφού μελετήσαμε, θαυμάσαμε και ερωτευτήκαμε από κοντά τη νέα αυτή Ferrari, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε με τον άνθρωπο που τη δημιούργησε. Παρότι κάθε μοντέλο του Μαρανέλο έχει αναφορές στην μνημειώδη ιστορία της μάρκας με το όρθιο αλογάκι, η περίπτωση της SP3, όπως και των Monza SP1 και SP2 που είχαν προηγηθεί, είναι ιδιαίτερη. Τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά, τα τρία αυτά αυτοκίνητα είναι στενά συνδεδεμένα με την ιστορία της Ferrari και μάλιστα με πραγματικές «εικόνες» της μάρκας. Η Daytona συγκεκριμένα έχει εμπνευστεί από τα sport πρωτότυπα των δεκαετιών του ’60 και του ’70, όπως εκείνων που θριάμβευσαν στις 24 ώρες της Ντεϊτόνα το 1967. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η μετενσάρκωσή τους, αν και δεν προορίζεται για αγωνιστική χρήση. Αποτελεί όμως συνδετικό κρίκο με το αγωνιστικό μέλλον της εταιρίας, η οποία επιστρέφει μετά από χρόνια στην κορυφαία κατηγορία των αγώνων αντοχής τύπου Le Mans με το δικό της hypercar (το 2023).
Αφού περιγράψαμε το ιστορικό πλαίσιο που ενέπνευσε τη δημιουργία του αυτοκινήτου, ας μιλήσουμε τώρα για τον τρόπο με τον οποίο μία αγωνιστική μηχανή μετουσιώθηκε σε ένα σύγχρονο υπεραυτοκίνητο για πολύ λίγους. Το δύσκολο αυτό έργο ανέλαβε ο ίδιος ο Manzoni, ως επικεφαλής του σχεδιαστικού τμήματος του Μαρανέλο, μαζί με τους Carlo Palazzani και Fabio Massari, τους υπεύθυνους εξωτερικής και εσωτερικής αντίστοιχα σχεδίασης της Ferrari. Σε συνεργασία βέβαια με τους τεχνικούς και μηχανικούς της Ferrari, οι οποίοι ανέπτυξαν μία εξελιγμένη έκδοση του περίφημου V12 των 6,5 λίτρων ώστε να αποδίδει περισσότερα άλογα από ποτέ, τουλάχιστον χωρίς κάποιο υβριδικό σύστημα, σε ρυθμό περιστροφής 9.500 σ.α.λ.
«Στη φάση σχεδίασης της Daytona SP3», μας αφηγείται ο σχεδιαστής που κατάγεται από τη Σαρδηνία, «δε βασιστήκαμε σε κάποιο υφιστάμενο μοντέλο, αλλά ξεκινήσαμε από την ιδέα του πώς θα μπορούσε να μοιάζει σήμερα ένα sport πρωτότυπο, προηγμένο τεχνολογικά και με σχήμα γλυπτού. Σημεία αναφοράς ήταν διάφορα αγωνιστικά, από την 330 P3/P4 – η οποία έχει εμπνεύσει γενιές και γενιές σχεδιαστών – μέχρι τις 312 P και 512 M. Αυτοκίνητα που δημιούργησαν νέους κώδικες στη σχεδιαστική γλώσσα και την αισθητική της Ferrari, τα οποία παρότι είχαν σχεδιαστεί αποκλειστικά για αγωνιστική χρήση, είχαν έντονο χαρακτήρα και ήταν πανέμορφα. Αυτό το πνεύμα θέλαμε να αποδώσουμε με τη σχεδίαση της SP3 χωρίς να πέσουμε στην παγίδα του ρετρό, κάτι που δεν επιτρέπεται σε καμία Ferrari».
Ποια είναι λοιπόν τα χαρακτηριστικά στοιχεία εποχής που μεταφέρθηκαν στη Daytona; «Παρατηρώντας εκείνα τα αυτοκίνητα, το πρώτο που μας κάνει εντύπωση είναι οι όγκοι και οι αναλογίες τους. Όπως η καλύπτρα της 330 P3/P4, την οποία αποδώσαμε με την κατακόρυφη τομή του παρμπρίζ (δείτε φωτογραφία επάνω) και η οποία χαρίζει μία cab–forward εμφάνιση. Από την άλλη, οι πλευρικές επιφάνειες εμπνέονται από τους κοφτούς και κατακόρυφους ΄ώμους’ των 312 P και 512 M. Όσο για τα αεροδυναμικά πτερύγια από ανθρακονήματα κάτω από τους μπροστινούς προβολείς και στον πίσω προφυλακτήρα, παραπέμπουν στις 330 P3/P4 και 350 Can Am, μόνο που εδώ έχουν συγκεκριμένη αεροδυναμική λειτουργία».
Ζητάμε από τον συνομιλητή μας να μας πει πώς υποδέχτηκαν οι επικεφαλής της εταιρίας τα πρώτα σχέδια ενός τόσο προχωρημένου αυτοκινήτου και ο Manzoni απαντά χωρίς περιστροφές: «παρότι στα πρώτα στάδια του προγράμματος είχαμε προτείνει κάποιες πολύ δυνατές ιδέες, η σύλληψη του sport πρωτότυπου βρήκε σύμφωνη όλη τη διοίκηση και μάλιστα με ενθουσιασμό. Και αυτό διευκόλυνε το έργο μας».
Στρατηγικής σημασίας ήταν και η μεταφορά των ιστορικών αναφορών του σχεδίου στη σύγχρονη εποχή. «Στη βάση του προγράμματος κρύβεται βαθύτατη γνώση της ιστορίας μας, αλλά και η ανάγκη αναζήτησης νέων σχημάτων με απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Η ομάδα μου έχει πλούσιο καλλιτεχνικό υπόβαθρο το οποίο μας επιτρέπει να σχεδιάζουμε αυθεντικά, μοναδικά αυτοκίνητα με τις πιο περίπλοκες αποχρώσεις. Για εμάς, το σχήμα έπεται πάντα της λειτουργικότητας (δόγμα “form follows function”) και αυτό σημαίνει ότι ακόμη και σε μοντέλα που εκπορεύονται περισσότερο από την εξωτερική σχεδίαση σε σχέση με τα υπόλοιπα της γκάμας, η συνεργασία με τα τεχνικά τμήματα και κυρίως με το τμήμα αεροδυναμικής, είναι θεμελιώδης ώστε να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα».
Στην πράξη, η Daytona SP3 είχε κάποια προνόμια που δε διαθέτουν οι Ferrari παραγωγής. «Τα μοντέλα της οικογένειας Icona μας δίνουν τη μοναδική ευκαιρία να αναπτύξουμε σχέδια με λιγότερους μηχανολογικούς σκοπέλους», μας λέει ο Manzoni, «με αποτέλεσμα, μετά τις Monza SP1 και SP2, η Daytona SP3 να είναι ένα αυτοκίνητο που εκπορεύεται από τη σχεδίαση (design–driven) και μας θέτει ενώπιον της απόλυτης ομορφιάς. Ένα παράδειγμα της ελευθερίας έκφρασης που μας δόθηκε είναι τα βλέφαρα στα φωτιστικά σώματα που παραπέμπουν στους αναδιπλούμενους προβολείς αυτοκινήτων του παρελθόντος. Η περιπλοκότητα και το επιπλέον βάρος που συνεπάγονται για τους συναδέλφους μας του τεχνικού τμήματος θα τα καθιστούσαν μη αποδεκτά σε ένα μοντέλο ευρείας παραγωγής. Όμως στην SP3 θεωρήθηκαν σημαντικά από σχεδιαστική άποψη, γι’ αυτό τα υποδέχτηκαν όλοι με ενθουσιασμό. Άλλο παράδειγμα είναι οι εξωτερικοί καθρέπτες που είναι βιδωμένοι στα μπροστινά φτερά, όπως και στα sport πρωτότυπα. Η συγκεκριμένη λύση αναπτύχθηκε μάλιστα από κοινού με τους αεροδυναμιστές και μας επέτρεψε να δημιουργήσουμε μία εισαγωγή αέρα στο επάνω μέρος της πόρτας. Απαιτήθηκε πολλή δουλειά σε συνεργασία με τους τεχνικούς, ώστε να κρατήσουμε τις γραμμές του αμαξώματος όσο πιο καθαρές ήταν δυνατό. Το αποτέλεσμα είναι ο πιο υψηλός αεροδυναμικός συντελεστής από κάθε άλλη Ferrari με τη χρήση παθητικής και μόνο αεροδυναμικής σχεδίασης».
Και οι γρίλιες στο πίσω μέρος; «Αποτελούν περαιτέρω απόδειξη της σχεδιαστικής ελευθερίας που είχαμε», καταλήγει ο Manzoni. «Σε επίπεδο παραγωγής, ο διαιρούμενος πίσω προφυλακτήρας είναι απίστευτα περίπλοκη κατασκευή. Την υποστηρίξαμε όμως με θέρμη. Εκείνα τα οριζόντια πτερύγια εξυπηρετούν την απαγωγή θερμότητας από τον χώρο του κινητήρα, ενώ παραπέμπουν στις πλευρικές ραβδώσεις της 330 P3/P4 και στις χαρακτηριστικές λεπίδες της P5 του Pininfarina. Πάνω απ’ όλα όμως μας επέτρεψαν να δημιουργήσουμε μία πίσω όψη με ατόφια ογκομετρική εμφάνιση που δείχνει μονολιθική».
