Honda: H μόνη φορά που έδωσε αγωνιστικό κινητήρα σε άλλον

Ο ιαπωνικός κώδικάς τιμής και η χάρη που χρωστούσε η Honda για 40 χρόνια προς μια ιταλική εταιρεία

Ίσως ακούγεται περίεργο και «ρομαντικό» για τον επιχειρηματικό κόσμο, όπου το μόνο που μετρά είναι οι στυγνοί αριθμοί, να υπάρχουν εταιρείες που διατηρούν έναν ισχυρό κώδικα αξιών. Oι Ιάπωνες όμως, δεν είναι σαν όλους τους άλλους.

Τo έχουν αποδείξει πολλές φορές και η συγκεκριμένη ιστορία με την Honda, δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά είναι η επιβεβαίωση αυτού του κανόνα.

Μεταφερόμαστε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 50. Ο Soichiro Honda και ο στενός συνεργάτης του, Takeo Fujisawa, πραγματοποιούν αλλεπάλληλα ταξίδια στην Ευρώπη, ώστε να βρεθούν στο κέντρο των εξελίξεων της μοτοσυκλέτας και να μελετήσουν την αγορά των δύο τροχών.

Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, παρακολουθούν από κοντά τον περιβόητο αγώνα Isle of Man που διεξαγόταν (και συνεχίζει να διεξάγεται) σε δημόσιο δρόμο στην νήσο Man, ανάμεσα στη Βρετανία και στην Ιρλανδία.

O Soichiro Honda, αντιλαμβάνεται άμεσα το ότι ο πιο γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος για να αποκτήσεις κύρος και αναγνώριση ως κατασκευαστής, είναι οι επιτυχίες στους αγώνες. Μόνο που δεν είναι καθόλου εύκολο…

Με περίσσεια θάρρους (και θράσους), το 1954 δεσμεύει μια ομάδα μηχανικών του, αναθέτοντας τους έναν στόχο που τότε φάνταζε απλά ανεκπλήρωτος: τη νίκη στον αγώνα Isle of Man TT, το στοιχείο που θα επιτρέψει στη Honda να εισέλθει στα «σαλόνια» των σοβαρών κατασκευαστών, τα οποία ήταν εκείνη την εποχή ασφυκτικά γεμάτα από ευρωπαϊκές φίρμες.

Η αρχή είναι πολύ δύσκολη και απογοητευτική. Η Honda, χωρίς να έχει πρότερη αγωνιστική εμπειρία «σπάει τα μούτρα της» και μέχρι το 1958, έχει να επιδείξει μόνο αποτυχίες. Τότε, ο Soichiro Honda κάνει κάτι, που με βάση τα σημερινά δεδομένα, θα είχε ως αποτέλεσμα μια εμφατική άρνηση.

Ζητά από την FB Mondial, μια ιταλική εταιρεία με απόλυτη κυριαρχία εκείνη την εποχή στους αγώνες, ένα racing μοντέλο για να το λύσει και να το μελετήσει. Η FB Mondial, είχε μόλις ολοκληρώσει μια σεζόν με πρωταθλήματα στα 125 και 250 κ.εκ. και με νίκες στις αντίστοιχες κατηγορίες του Isle of Man TT . Ξαφνικά, κάποιος Ιάπωνας από το «πουθενά», τους ζητούσε ένα αγωνιστικό μοντέλο, με ξεκάθαρη πρόθεση για βιομηχανική κατασκοπεία.

Τι έκανε η FB Mondial; Aνταποκρίθηκε στο αίτημα και έδωσε στον Soichiro ένα μονοκύλινδρο Bialbero GP 125 του 1956! Η μοτοσυκλέτα παραδόθηκε στα κεντρικά της Honda στην Ιαπωνία, λύθηκε και μελετήθηκε εξονυχιστικά σε κάθε της λεπτομέρεια. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, η Honda, βασιζόμενη στην τεχνογνωσία που απέκτησε από το δίτροχο της FB Mondial, ετοιμάζει δύο δικά της αγωνιστικά στα 125 κ.εκ. αλλά με δικύλινδρη σε σειρά διάταξη κινητήρα.

Το RC141 έφερε δύο βαλβίδες ανά κύλινδρο και το ισχυρότερο, RC142, τέσσερις. Με αυτές τις δύο μοτοσυκλέτες και με τέσσερις αναβάτες, η Honda, σημειώνει την πρώτης της αγωνιστική επιτυχία, το 1959. Παρά το ότι οι οδηγοί της τερμάτισαν στις θέσεις 4, 5, 6 και 11 στο Isle of Man, κατέκτησε το κύπελλο κατασκευαστών.

Το 1960, η Honda εμπλέκεται και σε άλλους –πέραν του Isle of Man- αγώνες του πρωταθλήματος GP, έχοντας παρουσία και στα 250 κ.εκ. πλεόν, ολοκληρώνοντας μια καλή συνολικά σεζόν, αλλά χωρίς πρώτες θέσεις.

Έναν χρόνο μετά όμως, σαρώνει τα πάντα! Το 1961 είναι η χρόνια που η Honda εδραιώνεται στο παγκόσμιο μοτοσυκλετιστικό στερέωμα, κατακτώντας το πρωτάθλημα αναβατών και το κύπελλο κατασκευαστών στα GP, ξεκινώντας μια εποχή κυριαρχίας. Στο Isle of Man δε, οι πρώτες 5 θέσεις τόσο στα 125 όσο και στα 250 κ.εκ. καταλαμβάνονται από αναβάτες που οδηγούσαν Honda!

Άλμα στο πρόσφατο (σχετικά…) παρελθόν. Το 2000 η Honda είναι ο No1 κατασκευαστής μοτοσυκλετών στον κόσμο και η FB Mondial μια ανάμνηση, έχοντας αποσυρθεί από τους αγώνες το 1958 και έχοντας μια σποραδική παραγωγή πολιτικών μοντέλων μέχρι το 1979.

O Ιταλός βιομήχανος Roberto Ziletti, αποφασίζει να αναβιώσει την εταιρεία, επιστρέφοντας δυναμικά στο φυσικό της περιβάλλον, τους αγώνες. Η Mondial Piega, είναι μια superbike που σχεδιάστηκε και δημιουργήθηκε με σκοπό την συμμετοχή στο πρωτάθλημα WSBK, υπάρχει όμως, ένας όρος για να συμβεί αυτό.

Συγκεκριμένα, έπρεπε να υπάρξει μια πολιτική έκδοση της μοτοσυκλέτας, έστω και περιορισμένης παραγωγής, ώστε να μπορέσει η αναγεννημένη Mondial να πάρει την homologation για το παγκόσμιο πρωτάθλημα SBK. Αρχικά ήταν η Suzuki που είχε συμφωνηθεί να δώσει V2 κινητήρες αλλά τελευταία στιγμή αποσύρθηκε από το deal, αφήνοντας ξεκρέμαστη την Mondial, με τις προθεσμίες να τρέχουν και τον χρόνο να πιέζει ασφυκτικά.

Ήταν λοιπόν η Honda που ανταποκρίθηκε στην ανάγκη της ιταλικής εταιρείας, κάνοντας κάτι που ποτέ δεν είχε πράξει μέχρι τότε και ούτε έχει επαναληφθεί μέχρι και σήμερα. Η Honda ποτέ δεν είχε δώσει κινητήρες με τη «βούλα» του HRC (Honda Racing Coproration) σε άλλους κατασκευαστές. Δεν αναφερόμαστε σε συνεργασίες με ομάδες στην F1 και στα MotoGP / Moto2, σε αυτές στις περιπτώσεις το καθεστώς είναι διαφορετικό. Στην προκειμένη περίπτωση, απλά έδωσε αγωνιστικούς κινητήρες, χωρίς να εμπλέκεται με οποιονδήποτε τρόπο με την Mondial.

Ήταν, μετά από 40 χρόνια, η ανταπόδοση της χάρης προς την Mondial, μια κίνηση ανιδιοτέλειας και εκτός επιχειρηματικών συμφερόντων, βασισμένη στον ιαπωνικό κώδικα τιμής.

Αλλά δεν είναι μονάχα αυτό, η Honda έχει κάνει και άλλη μια εξαίρεση για χάρη της FB Mondial. Στο μουσείο της εταιρείας, στην πίστα του Motegi (η οποία ανήκει στη Honda), οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν δίτροχα και τετράτροχα τα οποία έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία της εταιρείας.

Ανάμεσα στα εκθέματα, βρίσκονται τα RC142 και RC143 που αναφέρθηκαν πιο πάνω, οι μοτοσυκλέτες δηλαδή που έθεσαν τις βάσεις για την αγωνιστική κυριαρχία της Honda. Σε περίοπτη θέση όμως, στην είσοδο του χώρου, βρίσκεται και το μοναδικό όχημα άλλης εταιρείας του μουσείου: η FB Mondial Bialbero GP 125 του 1956.