Έχετε κάθε λόγο να αμφιβάλλετε, αλλά είμαστε εδώ για να αποκαταστήσουμε την αλήθεια: η κοινή πλατφόρμα δύο μοντέλων δεν καταλήγει απαραίτητα σε δύο αυτοκίνητα με ομοιότυπα δυναμικά -και όχι μόνο- χαρακτηριστικά. Ή τουλάχιστον σε δύο ομοιότυπα Nissan.
Του Πάνου Ντάνου – Φωτογραφίες: Βασίλης Κωστάκος
Ο τίτλος (ανόσια δανεισμένος από τον Luigi Pirandello), καίτοι ειρωνικός, εμπεριέχει στην περίπτωσή μας μια δόση ανάστροφης αλήθειας. Σωστά νομίζουμε ότι η αυτοκίνηση απομακρύνεται από τον συγκινησιακό πόλο και έχει πλέει ολοταχώς προς την πλήξη. Μερικές φορές μάλιστα, η ηλεκτροκίνηση είναι το εξιλαστήριο θύμα, τη στιγμή που η λογική νικάει το θυμικό, γενικώς, ανεξάρτητα από το είδος του κινητήρα.
Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι οι εταιρίες δεν είναι ευαγή ιδρύματα και το κέδρος, ο ευκταίος σκοπός τους, είναι o λόγος της ύπαρξής τους. Αλλά, έχουμε αναφέρει ακόμη περισσότερες, ότι στο όνομα της οικονομίας κλίμακας έχουν διαπραχθεί αυτοκινητικά εγκλήματα.
Είναι τα Nissan Micra και Juke αποτέλεσμα ενός τέτοιου μοντέλου παραγωγής;
Περιφραστικά «Ναι», γιατί πάτωμα, κινητήρας και μετάδοση είναι κοινά.
Είναι «ίδια»;
Απερίφραστα «Όχι».
ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΗΜΕΡΑ
Τα SUV δεν παίρνουν χαμπάρι τίποτα, αλώνουν τη μία κατηγορία μετά την άλλη και οδεύουν για το 50% των πωλήσεων, παγκοσμίως. Περάσαμε από την έκπληξη στην αποδοχή του πεπρωμένου σε, τηρουμένων των αναλογιών, ελάχιστα χρόνια και η Nissan έβαλε το χεράκι της σ’ αυτό, ούσα μία από τις εταιρίες που είδε το φως το αληθινό από νωρίς. Τι κι αν δεν «δημιούργησε» την κατηγορία, ήταν αυτή που συνέβαλε στη γιγάντωσή της με το Qashqai, αφού είχε οργώσει το έδαφος με το X–Trail. Οπότε, το Juke ήταν η φυσική συνέχεια των πραγμάτων, αλλά και μια τεράστια σχεδιαστική έκπληξη που βασίστηκε στο δόγμα «any publicity is good publicity».
Ειδικά η πρώτη γενιά του μοντέλου, με τους επιεικώς ευμεγέθεις προβολείς ομίχλης, την ιδιότυπη σχεδίαση και το ακόμη πιο ιδιόμορφο πίσω μέρος, ήταν μια κινούμενη πρόκληση, μια οπτική σχέση αγάπης και μίσους, που ωστόσο πέτυχε τους στόχους της στο ακέραιο: τάραξε στάσιμα νερά, συμπλήρωσε την αγία τριάδα και έλαμψε εμπορικά.
Πολύ πριν από αυτό, το Micra είχε αφήσει τις ροδιές του στην ιστορία της Nissan. Δεν είναι μόνο ένα από τα μακροβιότερα μοντέλα της (ή, αν προτιμάτε, ονόματά της), αλλά και ένα από τα δημοφιλέστερα στην ιστορία της, παρεμπιπτόντως και το πρώτο ιαπωνικό αυτοκίνητο που κατέκτησε τον τίτλο του “Car of the Year” για την ευρωπαϊκή αγορά, το 1993.
Αισίως στις μέρες μας, και, αντίθετα με το Juke που πρόσφατα, στη δεύτερη γενιά του, λείανε τα χαρακτηριστικά του αλλά δεν θυσίασε την τόλμη του στο βωμό της καθολικής αποδοχής, το Micra πέρασε δια σχεδιαστικού πυρός και σιδήρου του design, σχεδόν με την κάθε γενιά να γκρεμίζει συθέμελα ό,τι ξέραμε για την προηγούμενη. Η πιο χαρακτηριστική, ίσως, μεταλλαγή, ήταν αυτή από το cartoon car του 2002 στη «σφήνα» του 2016, που, επίσης πρόσφατα, ανανεώθηκε.
Τα δύο μοντέλα είναι ανόμοια σαν δύο νιφάδες χιονιού και αυτό, κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι, σε μια αυτοκινητοβιομηχανία που ο κανόνας θέλει τα κοινά πατώματα να προεξοφλούν ομοιότητα σταγόνων βροχής. Και όχι, δεν μιλάμε μόνο για τα αμαξώματα. Η ουσία είναι στα δυναμικά χαρακτηριστικά, στην οδηγική αίσθηση και στην εντύπωση που αποκομίζεις όταν βγαίνεις από το ένα και μπαίνεις στο άλλο.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ
Η ταχυδακτυλουργία της Nissan ήταν ακριβώς αυτή, ότι από το καπέλο της ίδια πλατφόρμας, έβγαλε δύο μοντέλα, που, αν δεν ήταν οι παραπλήσιες διαστάσεις τους στη μέση, θα μπορούσαμε να ορκιστούμε ότι έχουν διαφορετικά μηχανικά μέρη. Οι διαφορές τους είναι ποσοτικές και ποιοτικές και υπερβαίνουν το αναμενόμενο της διαφορετικής κατανομής της μάζας, του ύψους και της απόστασης από το έδαφος. Επιμένοντας δε σχετικά με το modus operandi άλλων εταιριών, να τονίσουμε ότι υπάρχουν πολλά ετεροζυγωτικά μοντέλα, των οποίων τα χαρακτηριστικά γειτνιάζουν παρεξηγήσιμα. Παρενθετικά δε, να πούμε ότι η καλή μέρα στα Micra και Juke, απ’ το πρωί και το χώρο των επιβατών φαίνεται. Στο πρώτο, το εσωτερικό είναι σαφές και εύληπτο, ορισμένο από την κατηγορία και το κοινό της, ενώ στο δεύτερο η θρασύτητα είναι προκαθορισμένη από τη τόλμη του αμαξώματος. Αλήθεια, έχει σημασία ότι η κεντρική οθόνη είναι ενσωματωμένη στο ένα και stand alone στο άλλο; Εξαρτάται από την σημασία που δίνει ο καθένας στις λεπτομέρειες, αλλά, ακόμη και ο διάβολος τις θεώρησε αρκετά σημαντικές ώστε να κρυφτεί ανάμεσά τους.
Όμως, το μείζον ζήτημα εδώ, είναι οδηγικό, γιατί παρά τα κοινά μηχανικά μέρη και, κυρίως, το ίδιο «πάτωμα», μπορούν να καυχώνται ότι έχουν τραβήξει διαφορετικούς δρόμους.
Το Micra παραμένει ένα από αυτά τα αυτοκίνητα που άσχετα με την τιμή του βάρους, προσφέρει την αίσθηση της ελαφρότητας, που εσχάτως λείπει από την αυτοκινητοβιομηχανία. Το τιμόνι, μετά από το χρονικό διάστημα που χρειάζεται για να μάθεις τα μέτρα του, είναι από τα ακριβέστερα της κατηγορίας και, στο τέλος της ημέρας το μικρό μοντέλο της Nissan είναι καλό σε όλα του, χωρίς καμία συγκατάβαση.
Από την άλλη, το Juke μοιάζει πιο συμπαγές (παρ’ ότι δεν τίθεται θέμα άμεσης σύγκρισης) και πιο «σφιχτό», όσον αφορά στην απόδοση της ανάρτησης. Η άνεσή του είναι πολύ καλή, παρά τις συγκρατημένες κλίσεις που πιστοποιούν τα περί σκληρότητας, όπως άλλωστε και η ποιότητα κύλισης.
Ωστόσο, σ’ αυτές τις γραμμές δεν εξετάζουμε την απολυτότητα των χαρακτηριστικών ή τις αρετές τους, αλλά τα –διαπρεπή- χαρακτηριστικά που κάποιοι φρόντισαν να συγκροτούν διαφορετικούς χαρακτήρες. Δεν μπορούμε παρά να εκθειάσουμε το γεγονός ότι τα δύο μοντέλα θα είχαν όλους τους λόγους του κόσμου να συγκλίνουν περισσότερο απ’ όσο, τελικά, αποκλίνουν.
